Myceense architectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Myceense architectuur is de bouwkunst van de Myceense beschaving die bloeide in de late bronstijd (ca. 1600-1100 v.Chr.) in Griekenland, voornamelijk op de Peloponnesos en in Oost-Griekenland.
Omschrijving
De Myceense architectuur kenmerkt zich door de bouw van nederzettingen met imposante burchten en paleizen, omgeven door metersdikke muren van grote, onregelmatig gestapelde stenen, de zogenaamde 'Cyclopische muren'. Een belangrijk onderdeel van de Myceense paleizen is het megaron, de troonzaal van de koning. Daarnaast zijn de tholosgraven, grote ronde grafkamers met een koepelvormig dak opgebouwd uit steeds kleiner wordende steencirkels, kenmerkend voor deze bouwperiode. Deze architectuur weerspiegelt de welvaart en de militaire gerichtheid van de Myceense samenleving.
Kenmerken en Toepassingen
Kenmerkende elementen van de Myceense architectuur zijn onder meer de massieve vestingwerken met Cyclopische muren, waarvan de stenen soms wel 8 meter dik konden zijn en zonder bindmiddel op elkaar werden gestapeld. De Leeuwenpoort in Mycene is een bekend voorbeeld van deze bouwstijl met zijn indrukwekkende latei en ontlastingsboog. Binnen de vestingmuren bevonden zich de paleizen van de heersers, vaak met een centraal megaron. Buiten de muren lagen de woongebieden voor de gewone burgers. Voor de elite werden imposante tholosgraven gebouwd, zoals de Schatkamer van Atreus, met kraagstenen koepels die tot de grootste ter wereld behoorden voor de Romeinse periode. Deze graven werden deels ondergronds aangelegd en afgedekt met een heuvel.
Vergelijkbare termen
Griekse architectuur
Gebruikte bronnen: